α) Η άποψη που είχαμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία, ότι το λάδι που "καίει" στο λαιμό, έχει υψηλή οξύτητα, είναι παντελώς λανθασμένη.
Το "κάψιμο" στο λαιμό είναι ένδειξη ότι το ελαιόλαδό μας είναι φρέσκο και πρέπει να φεύγει από το λαιμό σε σύντομο χρονικό διάστημα (5-10 δευτερόλεπτα).
Εάν μένει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και κυρίως αν συνοδεύεται από μια αίσθηση στιφάδας ή ταγκιάσματος στο λαιμό και το στόμα, είναι πολύ πιθανό να είναι παλιό (περυσινή σοδειά).
β) Από τη γεύση είναι εύκολο να καταλάβουμε την οξύτητα του ελαιολάδου.
Η οξύτητα μπορεί να γίνει αντιληπτή στη γεύση του ελαιολάδου από έναν ειδικό ή έστω από έναν γνώστη του αντικειμένου, εκτός και αν αλλάζει η κατηγορία του (δηλαδή δεν είναι έξτρα παρθένο, αλλά απλώς παρθένο που σημαίνει οξύτητα άνω του 0,9-1,0 %). Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο ο ερασιτέχνης δοκιμαστής να προσδιορίσει την οξύτητα του ελαιολάδου.
γ) Η πικρή γεύση, μας δείχνει ελαιόλαδο κακής ποιότητας.
Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, το πικρό και με έντονα αρώματα ελαιόλαδο, δείχνει φρεσκάδα και καλή ποιότητα λαδιού.
δ) Η απαλή γεύση που έχουμε συνηθίσει από τα περισσότερα ελαιόλαδα της αγοράς, δείχνει ότι το λάδι έχει "ωριμάσει" και είναι έτοιμο για κατανάλωση.
Κι εδώ, επίσης, η άποψη των ειδικών ήταν αντίθετη, το ελαιόλαδο αυτό, πιθανότατα έχει "ξεθυμάνει" γιατί είναι παλιό, ή υπάρχει η πιθανότητα προσμίξεων που μπορεί να αλλοιώνουν τη γεύση του.
